روزهاییکه ندوست..

این روزها انقدر بی دل و دماغ و نا ارومیم که دلم نمیخواد بنویسمش

نه فقط بخاطر اتفاقاتیکه افتاده! بخاطر شرایطیکه توشیم

مامانِ نفسیم بیمارستانه و نفسی تو نگاهاش پر از استرسه و تو سرش پر فکر...

خیلی اذیتم میکنه وقتی میبینم یه نفر مثه مرد وایساده و تنهایی داره بار همرو بدوش میکشه! هم ناراحتم و هم پر از غرور ازداشتن همچین عشقیکه یه تنه جلو این اتفاقا وایساده

دلم پر از درد میشه وقتی شب تا صبح بیمارستان میمونه و نمیتونم کنارش باشم! جاییکه باید کنارش باشم کمکش باشم پشتش باشم، نیستم :(

دلم میخواست میتونستم همراهیش کنم کنارش باشم وارومش کنم

جقدر حیف که شرایطش نیست و فقط باید دورادور تمام فکرم پیشش باشه و غصه یخورم

دردت بجونم میدونم این روزا تمام فکر و ذهنت نگران اتفاقاییه که تصورش میکنی! چیزاییکه تو ذهن طوفانی و نارارومت ارامش چشمای مهربونتو بهم میریزه و الهی هیچوقت پیش نیاد

یه عالمه دعا میکنم و نذر میکنم مامان زودی خوب شن و هیچ مشکل جدی نباشه الهی!

دعا میکنم این روزا زودی بگذره و مامان نفسیم برگرده خونه و لباشو دوباره خندون ببینم

تو دلم پر بغضه که نمیتونم کاری کنم واسش و زندگیه من تنها داره همه کارارو میکنه! مطمئنم کنارش بودم شب میموندم بیمارستان پیشش و خودم مواظبشون میبودم که خیالت راحت باشه...

خدایا کمک کن خودت روزای سخت و ناراحت کننده حالا حالاها طرفمون نیاد! خداجونی مراقب عشقم و مامان گلش باش و به همه سلامتی بده و به خانواده های ماهم همینطور...

امیدوارم پست بعدیم بارخبر خوب برگشتن مامان و ارامش دوباره ی چشای مهربون نفسی باشه

آمین...