٢٥ تیر و دلتنگی

دیروز ٢٥ تیر بود که تونستیم قرار فیکس کنیم، استرس عجیب و حسای متناقض و تپش قلب کشت منو تا رسیدم جلو در خونشون!

بدون معطلی اومد بیرون و من از استرس زیاد و خجالت عجیبیکه میکشیدم نمیتونستم نگاش کنم!

رفتیم یه لیموناد و یه هات چاکلت با کیک گرفتیم و صحبت کردیم... وای خدایا چرا نمیتونم نگا کنم تو چشماش... چرا اینهمه خجالت

خیلی عجیب بود! عین بچه های ١٤ ساله خجالتی شده بودم حتی یادم نمیاد چی میگفتم!

وقتی گفت چقدر با عکسا متفاوتی یه حس وحشتناکی بهم حمله کرد! با اینکه معمولی ترین عکسامم نشونش داده بودم ولی ... خیلی ناراحت شدم

یه دنیا حس بد بهم هجوم اورد! نمیدونستم چیکار باید بکنم

ثانیه به ثانیه بیشتر دلمو میلرزوند و لحظه به لحظه بیشتر دلم میخواستکه باشه پیشم!

حس میکردم اولین و اخرین دیدارمونه! دلم میخواستش... دستشو گذاشت پشتم تو پله ها دلم لرزید!

چقدر دلم میخواست کنارم باشه! هیچ حواسم به ساعت نبود! فقط میخواستم باشه...

برگشتم خونه و فقط دلم میخواست تنها باشم و بزنم زیر گریه! به اندازه یه از دست دادن  ناراحت بودم... حس میکردم کسیکه تو کل زندگی تصور میکردم حالا دارم ولی ازدست دادمش...

امروز اومدم شمال با همون کوله بار دلتنگی... حالش خیلی مناسب نیست و دلم پیششه... کاش تهران بودم

کاش پیشش بودم! کاش همه چی همونطورکه دلم میخواست پیش میرفت... عشق ارمانی منی تو؟! حس میکنم هستی...

ولی تمام مدت تو این حال معلقیکه نمیدونم کدوم جایگاه دارم واسش و اون باید کجا باشه درگیرم و جلوی تمام عاشقتماییکه بی مهابا و بدون اختیار میخواد فریاد زده شرو باید بگیرم! این چه حس و حالیه دیگه!

تو این سن اینطوری شیفته ی کسی شدن عجیبه!

و وسط تمام این حسا ، مسیجای حاوی "دوستم!" عذاب اوره!

تا چند روز قبل من سعی میکردم ارتباط کنترل شه و سمت و سویی نگیره! حالا اون منو دوستم صدا میکرد! دلم از هربار تاکید دوست بودنم میارزه :( من تورو خیلی بیشتر از یه دوست دوس دارم لعنتی...

اول شنیدن صداش واسم جالب بود! بعد شد یه مغناطیس! کم کم عادت کردم صداشو بشنوم! بشنوم! انگار از امواج صداش تغذیه میکردم! انقدرکه نتونستم بهش نگم صدات مخدر شده واسم :(

چقدر به بی عدالتی دنیا شک میکنم اگه تو روم وایسه برای داشتن تو! کسیکه با همه وجووووود میخوامش

چقدر ذهنم بهت ریختس خدا :(